Knuffelrock

Voor ik over knuffelrock begin, wat toch wel met stip op 1 staat van leukste gebeurtenissen deze week, eerst Buenos Aires.

Vorige week donderdag tot en met zondag heb ik het overstapje met de boot gemaakt van Montevideo naar Buenos Aires. Wat een gigantische stad is dat! Met een inwonersaantal van 16 miljoen kreeg ik een beetje de zenuwen van het feit dat ik eigenlijk maar 3 volle dagen had. Maar, ik heb mn beste citytripslippertjes aangetrokken en elke dag van 10 tot 9 door Buenos Aires gesjouwd. Drie musea, La Boca, Recoleta, Palermo, Abasto, Plaza de Mayo, Puerto Madero, 9 de julio, de obelisk, het graf van Evita en alle marktjes ben ik over gecrost.
Wel een beetje jammer dat de rook ervoor zorgde dat vooral ´s ochtends het zicht beperkt was tot 19 meter en dus mijn foto´s nog eens grijs zijn. Wel weer tof dan dat die rook het nieuws in Nederland heeft gehaald. Laat ik eens hip doen:

In Buenos Aires sliep ik bij Melanie, een Duits meisje dat ik in Montevideo had ontmoet, in haar studentenhuis met 25 (!) huisgenoten. En ik moest op een kamer met 5 jongens, o o o. Eigenlijk wist ik na een paar dagen nog steeds niet bij wie ik nou op de kamer lag dus geen gevaar. Waar de mannen wel een gevaar waren was in de discotheek waar we uitgingen, ze willen je gewoon allemaal opeten of zo! Als hitsige 16-jarigen beginnen ze tegen je aan te rijden en als je niet lekker meedoet kijken ze je aan of je niet goed bij je hoofd bent. Maar uiteindelijk hebben Melanie en ik ons er doorheen geslagen: ons verstopt in een hoekje en volgepropt met Cuba Libres.

Maar ook in Buenos Aires merk je het grote verschil met Nederland. Toen we stonden te wachten om een bar binnen te gaan om 2 uur ´s nachts stond een vrouw voor ons in de rij geld en sigaretten te bedelen. Met in haar hand een fles drank en een baby van acht maanden op haar buik zwalkte ze heen en weer. Als je de arm van het kindje optilde, viel dat slap weer naar beneden. En een kind kan onmogelijk slapen met zoveel herrie op straat en zoveel stoten van de vrouw die iedereen opbotste. Melanie vertelde me dat veel vrouwen hun kinderen sterke slaapmiddelen geven zodat ze ´s avonds niet wakker worden. Acht maanden en dan al verslaafd aan de slaapmiddelen, werd er een beetje verdrietig van omdat je weet dat de kans dat dit kind de kans krijgt op onderwijs en een goed leven nu al bijna nihil is. Wat het helemaal treurig maakt is dat de jongens waarmee deze vrouw stond te praten haar belachelijk aan het maken waren: ´wat een dik stom wijf´, zonder ook maar één keer naar die baby te kijken. En zo is Buenos Aires dan ook weer, te groot om voor iedereen te zorgen. Er is bijna geen middenklasse, je hebt het of goed, of slecht.

Na vier dagen Argentinië vol indrukken was ik wel weer blij om naar ´huis´ te gaan, naar het groene en rustige Montevideo. Het gaat hier allemaal lekker zijn gangetje. Werken, afstuderen, wat drinken met vriendinnen, werken. Maar het hoogtepunt van deze week was toch wel gisteren. Ja, nu kom ik bij het knuffelrockverhaal.

De vorige keer schreef ik toch dat ik een Nederlandse filmmaker/journalist ging meeten? Die belde me donderdag op: of ik wilde vertalen bij een interview met Darío Silva, een Uruguayaanse voetballer die over de hele wereld gespeeld heeft maar twee jaar geleden een auto-ongeluk kreeg waardoor hij zijn been verloor. Als voetbaldebiel wist ik echt niet wie het was, en dat weet ik op voetbalgebied eigenlijk nog steeds niet. Maar donderdagavond moest ik hem interviewen en het was een leuk en lang gesprek, 2,5 uur.

Gisteren was het tweede deel van het interview: een tripje naar Treinta-y-tres (wie noemt een stad nou 33) in het binnenland. Jongens jongens, dat werd toch even een luxe tripje. Met een dikke patserbak kwam hij ons ophalen en met 180 scheurden we over het asfalt. Onderweg stopten we even bij een paar van zijn paarden, waar toevallig ook net de ex-president kwam aanrijden (wat ik natuurlijk weer niet doorhad). En daarna weer lekker door, ondertussen luisterend naar een verslag van de wedstrijd van Silva´s voetbalclub: vaca azul (de blauwe koe…).

We gingen even langs op de campo, waar zijn moeder woont. Nou, die woont dus lekker op een lap grond van 280 hectare, met 28 paarden, gekocht door zoonlief.
Wat ik dus wil vertellen, het binnenland van Uruguay is onwijs mooi, in de ruim 300 km zijn we twee dorpjes tegengekomen. Het is groen, weids, met koeien, paarden en heuvels. En vanuit de boerderij kun je in de wijde omtrek geen andere huizen zien, alleen maar land land land. Vond het wel fijn om even buiten de stad te zijn, frisse lucht en lekker waaien.

´s Avonds toen we terugreden naar Montevideo vertelde Darío Silva dat hij vorige week een paard voor een miljoen dollar had verkocht: voetballers worden echt overbetaald. Maar natuurlijk zijn het hele gevoelige jongens: hij zette een knuffelrockcd (weet ik veel: One night of Love, Love you more, Favourite Lovesongs, schiet mij maar lek) op, en ging heel hoog meezingen met Celine Dion! En als je denkt dat het niet erger kan, is het volgende nummer Heal the World van Michael Jackson.

Tussendoor konden we door een raam in het dak van de Chrysler (dat automatisch openging) naar de adembenemende sterrenhemel kijken. Het was allemaal zo belachelijk bij elkaar: een voetballer die verteld over een megadiscotheek die hij had in Marbella en een zwarte Hummer die hij als eerste had in Zuid-Amerika, en die dan vervolgens met een piepstemmetje Celine Dion begint te kraaien!

Heb de hele driehonderd kilometer met een dikke vette glimlach lekker meegedaan.
Als toetje kregen we nog een rondleiding door zijn huis in het Beverly Hills van Montevideo: een rondleiding a la MTV Cribs: zwembad, gamekamer, 6 slaapkamers, net zoveel badkamers, bubbelbad en lelijke marmeren vloeren.
Ondanks al deze bizarheid was het een onwijs leuke dag, en zit ik nu helemaal verliefd weer in mijn huisje van een brakke zondag te genieten: tijd om weer door te gaan met afstuderen.

(Volgende keer een korter verhaal….)