Perros marrones en hoeren

Om te beginnen: bedankt voor jullie berichtjes! Vind het leuk om te lezen; dikkevetterielekst.

Mijn eerste week met mn hoofd op tv is inmiddels voorbij. Na de eerste keer live verslag te hebben gedaan, vonden ze het blijkbaar primabeter gaan. Wat betekent: dat ik nu elke week drie a vier dagen op pad ga (met 2 auto´s!)om verslag te doen van...vanalles. Vorige week ben ik naar een festival geweest, een camping en..een voetbalclub. Jullie weten van mijn liefde voor voetbal(lers) dus ik was zeer content.
Werd meteen uitgenodigd om mee te gaan op trainingweekend en de wedstrijd maar ja, geen tijd. Bovendien denk ik dat mama het niet goed vindt als ik met een elftal op trainingsweekend ga, he mam? Eigenlijk moet ik nog maar wel even achter het telefoonnummer van de keeper aan. Goed.

Het dieptepunt van de week was vrijdag, toen we uitzending hadden vanuit een buurthuis waar we spelletjes gingen doen. Ja, spelletjes, als ik ergens een hekel aan heb...Ballen door een hoepel gooien, blikjes van een plank knallen, heel journalistiek allemaal. Maar, ik leef nog en merkte daar ook voor het eerst dat mensen het programma echt kijken. Jongens van 16 willen met me op de foto en oma´s beginnen spontaan hun levensverhaal te vertellen (en me hun (klein)zonen aan te smeren).

Al met al is het nogal bizar dat ik dacht te gaan monteren en filmen en dat ik nu elke dag begin met mijn make-up en mijn haar. En ik schrik ook wel eens als mensen me wat vragen over iets wat ik in het programma heb gezegd (al is dat niet veel en in bagger spaans maar a la), omdat ik totaal vergeet dat mensen het kijken. Heb gisteren zelfs mn eerste fanmail gehad, van 1 of andere gast die mijn mailadres wilde, brrr.
Maar sterallures zijn er gelukkig nog niet, hou elke dag mn adem in totdat ik terug kom bij het kanaal. Kan pas weer adem halen als ze me hebben verteld dat het ok, of minder of beter maar niet dramatisch was. Bovendien maak ik per dag minstens 1 fout in mn Spaans, waar ze dan weer de hele dag om kunnen lachen.
Het grappige is ook dat ik van de helft van de gasten geen idee heb wie het is. Zo stond ik gisteren met de ex-president te praten (kwam ik later achter toen hij zei: weet je wie ik ben? nee, oeps hihi, sorry).

O ja, en ik heb een microfoon, zo´n callcentreding, voel me net een spicegirl! Morgen neem ik mn camera mee naar canal en zal ik eens wat foto´s hierop gooien.

Natuurlijk heb ik ook nog een leven buiten mn stage: vorig weekend ben ik naar een kustplaatsje geweest, superbeter! Het was hier vorige week vakantie en iedereen gaat dan het land in. Dus, zaterdagavond ben ik met een paar chicks naar een strandfeest geweest. Eerst slapen tot 01.30 en dan dansen op het strand tot 07.00 uur!
Het leuke was dat er veel mensen uit Montevideo waren, de komende weken dus veel asado´s en afspraken, zodat ik als ik hier wegga een goed afscheidsfeest kan geven.

Bueno, ik ga even naar het strand, uitrusten van een dag tussen gladde muzikanten (´nee, ik kan niet met je dansen want dan laat ik je nooit meer los.´ UHL!), en dan de stad in.
Heb inmiddels de dvd´s van de eerste uitzendingen, zal eens kijken of ik er iets mee kan vanaf hier.

Ciao! xx

(Ik ben me er terdege van bewust dat dit stuk erg veel gaat over voetballers, muzikanten en al dat soort. Niet expres)