Regen en Australie

Hier dan een lang verhaal met meer details (speciaal voor Nichon) en hopelijk ook een verhaal dat wél te lezen is. (Nog bedankt voor het compliment Roland).

Hier is alles nog steeds goed, kan me alleen niet voorstellen dat ik straks toch echt naar school moet. Ben al twee maanden vrij dus ik zal wel moeten wennen: studeren en dan ook nog in het Spaans. Die cursus helpt ook niet echt trouwens, we zijn helemaal bij het begin begonnen: Hallo, ik heet Kim en ik ben 21 jaar oud. Pffff, het is zelfs zo dramatisch dat ik de lerares om meer huiswerk heb gevraagd. O, wat ben ik ook een neurd, kan echt niet! Sorry, ik spijbel wel een keer of zo. En bovendien heb ik dat huiswerk niet gekregen. Dat scheelt.

Maar, wat jullie natuurlijk allemaal willen weten, wordt er nog een beetje gescoord in Valencia? Mam, je moet nu even je handen voor je ogen houden hoor. Er wordt gescoord dus, natuurlijk. Met Australiërs wel te verstaan. Voordat jullie nu denken dat ik dat hele eiland afga zal ik jullie geruststellen met het feit dat het er maar één was. Tot nu toe tenminste. Eigenlijk is het helemaal geen spannend verhaal: we zaten gewoon in de lobby met onze beste nieuwe vrienden en ach. Je zit in een ander land en je moet toch in andere culturen verdiepen. Beetje jammer alleen dat hij (het heeft ook een naam: Dave) de dag erna naar Granada ging. Ik heb het idee dat Australiërs over het algemeen heel erg leuk zijn, dus misschien ga ik wel daar naartoe om een bar te beginnen, of een backpackershostel openen in Europa: voor alleen Australiërs uiteraard. En anders gewoon rondhuppen als een kangoeroe en maar wachten. Nou, als ik de perfecte strategie heb ik gevonden laat ik het jullie weten.
Sorry Nichon, dit is toch echt het maximum aan details dat ik hier openbaar kan maken.

Voor de mensen die dit verhaal qua niveau toch wel erg achteruit vinden gaan, even wat anders. Ik slaap op een kamer met dertien anderen….als ik het zo opschrijf, klinkt het echt verschrikkelijk maar het valt eigenlijk best te doen. Behalve dat het echt onmogelijk is om acht uur per nacht te slapen en dat je niet ´s ochtends voor de spiegel heel hard mee kan zingen met Jan Smit. Er is geeneens een spiegel.

De mensen op onze kamer komen echt overal vandaan: Er zijn zes Amerikaanse meisjes (ik krijg echt uitslag van Amerikanen, sorry!), een meisje uit Mexico, eentje uit Brazilië, een Frans meisje, een jongen uit Amerika, één uit Duitsland en een meisje uit Zweden. Al die mensen uit verschillende landen in één kamer en het gaat allemaal goed. Zie je wel, die gemixte salade van Antropologie kan wel werken! Als de Amerikanen dan gewoon in de VS blijven. Misschien moet Rita VerD eens in dit jeugdhostel slapen.

Die Amerikanen zijn ook wel ergens goed voor. Er is namelijk één ding dat de meeste mensen hier bindt: iedereen heeft een hekel aan een groep luidruchtige Amerikanen. Voor de meisjes bijvoorbeeld is het heel normaal om voor twee dagen al een stijltang, vijf soorten shampoo, crèmespoeling, een föhn, en drie paar laarzen mee te nemen. En dan alleen maar ´O my gosh, amazing, like sooo cool, I have like no clothes with me´ schreeuwen. Of hun kleding: ze hebben gewoon een panty aan en vergeten dan om een rok of een jurkje of zo aan te doen. Jullie kunnen je misschien voorstellen hoe het gaat. Ach, het zorgt ook wel voor bonding onder de rest van de mensen van het hostel. Iedereen zit met een mix van verbazing en afkeuring zwijgend naar deze mensen te staren. En er worden ´lot´s´ of ´ja, ik vind het ook erg´ blikken uitgewisseld. Nou, genoeg over deze groep.

Het zal wel raar zijn om straks in mn eentje op een kamer te liggen en met maar drie (!) mensen in een huis. (Dit had ik volgens mij al verteld) Anne en ik hebben al wel bedacht dat we onze laatste paar dagen in Valencia hier terug komen. Dan laten we onze kaasschaven (vet beter om die mee te nemen, waar je ook gaat) hier achter. En…in de zomer schijnen hier heel veel feestjes te zijn. (Ik ga natuurlijk eigenlijk gewoon op zoek naar rondreizende Australiërs, maar goed)

O ja, ons huis. Het is een heel mooie flat: lekker modern en iets van 15 verdiepingen hoog. Een echte massaflat in mooi strak design van donkerrood (nep)marmer…
Gelukkig, wonen we aan de binnenkant en hoeven we er dus niet tegenaan te kijken. We gaan samenwonen met een Marokkaanse jongen van 20 die architectuur studeert. Onze kamers zijn niet zo groot maar wel licht en we hebben een klein balkonnetje met uitzicht omdat het op de negende verdieping is en hoger is dan de meeste gebouwen. Het is niet het mooiste appartement dat we konden vinden maar wel de meest gezellige. Bovendien, als we met maar 1 jongen wonen, zijn wij in de meerderheid. Dat betekent dat de tulpen die ik van Iris en Maartje heb gekregen mooi in het midden van de tafel komen te staan. (Ladies, ik heb hem nu ook bij mijn bed staan hoor, Anne en ik kussen hem elke avond. Nooit vergeten waar je vandaan komt, je weet toch)

Nou, ik vind dit verhaaltje wel lang genoeg eigenlijk. En o, gisteren heeft het geregend: zijn jullie nu blij?