Damascus

Nou, het is niet te geloven maar Hyves is de pagina die het snelst opent in Syrie. Na een aantal minuten is waarbenjij.nu geladen. Mijn mailbox staat al 10 minuten op loaden en ook mn SvJmail schiet niet op.

Maar....Ik ben dus in Damascus! Zit nu tussen 2 mannen in die het waarschijnlijk niet leuk vinden dat een vrouw zo maar achter internet zit. En al helemaal niet met mijn zichtbare blonde haar.

Waar moet ik beginnen en wat moet ik vertellen? Toen Roland en ik aankwamen zaterdag hebben we een half uur sprakeloos naast elkaar in de taxi gezeten. Strepen op de weg zijn hier om overheen te rijden: iedereen toetert: pas op, ik kom van links of rechts langs je heen gescheurd. En tussen deze chaos door probeert hald Damascus over te steken.

Nu, na 3 dagen, ben ik vaak nog steeds sprakeloos. Door helemaal bedekte vrouwen die in een grote stomende pan op zoek zijn naar de lekkerste maiskolf, door taxichauffeurs die me totaal negeren en door de studentes hier. Het is alles wat je ervan verwacht alleen kun je het je niet voorstellen.

Eigenlijk weet ik ook nog steeds niet wat ik van Damascus vind en ik heb geen idee wat de mensen van mij vinden. Iedereen kijkt me aan en ik ben me nog nooit zo bewust van mezelf geweest. Vrouwen gluren door hun zwarte doeken en mannen roepen, sissen, verdraaien hun nek of kijken zwijgend naar het blonds dat voorbij loopt.

In de oude stad liggen een aantal Souks, overdekte markten waar echt alles te krijgen is. Alles is handel: vet hippe strings met een mobiel op de voorkant liggend op een laagje veren (ja echt) en afstandsbedieningen.

Ik denk dat de chaos nu wel goed overkomt. En zo voelt het ook. Syrie is een hele andere wereld en ik heb het gevoel dat ik in een documentaire zit en observeer maar niet meedraai.

Dat overbewust zijn van mezelf komt trouwens niet alleen omdat iedereen me aankijkt. Syrie is niet een vrij land. Ik heb zelfs het idee dat ik hier moet opetten met wat ik typ, alles wat ik doe kan en wordt gevolgd. Zo werd vandaag een student voor een paar uur ondervraagd door de veiligheidsdienst. En dit is normaal. Ik voel me nu zelfs ongemakkelijk om er iets over te typen op een openbare computer, terwijl ik niks te verbergen heb! Een laatste voorbeeld: de president wordt hier door de Nederlandse stagiairs banaan genoemd. Om vooral maar niet verdacht over te komen.

De derde dag pas hier maar we hebben al zo veel gezien en meegemaakt. Ik kan zo nog de hele avond doortypen.
Maar, jullie hebben een leven en ik moet nodig aan de Libanese wijn die we net gekocht hebben.
Ik ben ontzettend blij dat ik hier ben, al klinkt blij dan weer raar. Het is in ieder geval een van de meest spannende en meest bizarre ervaringen ooit.